DEB: "Świat oferuje o wiele więcej niż zniszczenie, wystarczy sięgnąć głębiej" (WYWIAD)

O naszej kolejnej rozmówczyni, Deborze DEB Siwak można powiedzieć na pewno to, że ma osobowość, jest utalentowana, odważna i nieprzeciętna. Nie brak jej też radości i entuzjazmu. Na pewno ma i zawsze miała wszystko to, co potrzebne, aby tworzyć i odnosić przy tym sukcesy. W lipcu tego roku dla przyjaciół i fanów wydała płytę zatytułowaną „Moja droga” będącą zapisem jej przemyśleń z okresu, kiedy wychodziła z najciemniejszych mroków swojego życia. Na początek swojej drogi muzycznej wybrała rap, choć, jak sama przyznaje, nie zamierza się  zamykać w przyszłości na inne gatunki, bo „ma w sobie z każdego po trochę". Na jej debiutanckim krążku znajdziemy nie tylko szczere do bólu  słowa i emocje, ale również prawdy i przemyślenia oparte na własnych przeżyciach. Prawdy o doświadczeniu prawdziwej wolności, miłości i Boga — tego osobowego, bo człowiek to nie tylko rozum, emocje i materia, ale również Duch, który pozwala patrzeć głębiej i sięgać dalej — poza wszelkie ograniczenia i zniewolenia, poza własne słabości i upadki.

DEB/ fot. Mirek Kraszewski

Jak to się stało, że zaczęłaś robić rap? To raczej nietypowa droga dla dziewczyny, bo wymaga nie tylko uporu, ale i charyzmy. Najczęściej kobiety i rap łączy jedynie to, że pojawiają się półnagie w teledyskach.

DEB: Jeśli chodzi o muzę, to zawsze starałam się być wszechstronna i nie zamykać się na jeden gatunek. Tworzyłam od dziecka i towarzyszyła mi w tym głównie gitara, na której najpierw nauczyłam się grać. Po czasie usiadłam za perkusją, a potem wzięłam bas do ręki. Rock idealnie pasował do mojego usposobienia, bo tłumiłam w sobie wiele emocji. Pogrywałam głównie "garażowo" z chłopakami w Gdańsku i trochę w moim rodzinnym mieście.  Potrafiliśmy zamknąć się w garażu na parę dobrych godzin i non stop improwizować. Takich kapel w moim życiu było kilka, większość z nich nie miała żadnej nazwy oprócz jednej, z którą graliśmy u nas, w Nowej Soli i nazywaliśmy się Wyłączeni Awaryjnie.

Fot. Facebook /Debora Siwak

Jeśli chodzi o rap, to odkąd byłam małą dziewczynką w głośnikach w naszym domu leciał oldschool. Mój najstarszy brat opowiadał mi o rapie i skąd się wywodzi subkultura hiphop. Ten rodzaj muzyki był u mnie zawsze w głośnikach, natomiast „wyrzuciłam go” z siebie, dopiero kiedy moje życie przewróciło się o sto osiemdziesiąt stopni do góry nogami. To rap pozwolił mi w jakiś sposób przetrwać moją trudną drogę, choć wcale nie myślałam wtedy o tym, co będę tworzyć. W tamtym momencie to ze mnie po prostu wychodziło. Siedziałam godzinami sama w pokoju i pisałam teksty. Znalazłam swój prywatny azyl.

Fot. Facebook Debora Siwak

Raperka jako nietypowa droga dla dziewczyny? Hmm… Szanuję kobiety z własnym stylem. Nie szanuję żadnego podtekstu seksualnego w teledyskach, czy gdziekolwiek indziej, poza własną sypialnią. Dla mnie jest to po prostu słabe i smutne, że świat muzyczny przyjmuje takie normy. Wszechobecna seksualizacja i uprzedmiotowienie kobiet, nie tylko w muzyce, ma według mnie głębsze dno. Większość co prawda nie widzi w tym problemu, ale później się wszyscy dziwią, skąd jest tyle gwałtów, zdrad, rozwodów i ogólnego braku szacunku do siebie. Wierzymy w wyimaginowany świat, który nie ma żadnych fundamentów, a sprawa jest banalnie prosta — zbierasz zawsze to, co zasiałeś.

Birmingham, to multikulturowa stolica Wielkiej Brytanii. Powiedz, jak się tutaj odnajdujesz. Skąd wzięłaś się w UK i dlaczego właśnie Birmingham?

DEB: Uwielbiam tę "multikulturę"! Mam korzenie cygańsko – polskie. Mój tata jest Romem, a mama Polką, a więc wyrosłam właściwie tak trochę w kulturowej mieszance. Nieraz doświadczyłam pomocy od ludzi z różnych krajów i kultur, tutaj w Birmingham, a więc nie powiem na nikogo złego słowa. Wiadomo, że ludzie jak wszędzie — bywają różni. Boli mnie rasizm. Zawsze wtedy przypomina mi się film „Więzień nienawiści” - bardzo życiowy. Polecam ten stary dobry przekaz. Do Birmingham trafiłam w momencie, kiedy postanowiłam zmienić wszystko i zdecydowałam się szukać Boga, odciąć od życia, jakie prowadziłam przez dziesięciu lat!. Poprosiłam przyjaciółkę, która oferowała mi pomoc o to, czy mogę przyjechać i u niej zamieszkać. Tak się znalazłam tutaj i jestem od półtora roku. Czasem podjęcie jednej prostej decyzji może wszystko w nas zmienić. Jeśli chcemy coś zmienić w naszym życiu, trzeba zacząć od zmian (śmiech).

Fot. Facebook Debora Siwak

Kilka tygodni temu po półtorarocznej pracy wydałaś album „Moja Droga”. Mówisz o nim: „Płyta pełna rozważań, metafor myśli, jak stawać się każdego dnia lepszym od samego siebie. Co pozwoliło — pomogło stanąć mi na nogi i wyjść po 10 latach z nałogu? Gdzie znajduje pokój, skąd czerpie nadzieję, gdzie szukam pytań i czy dostrzegam wdzięczność?”

Co się takiego stało w Twoim życiu, że się pogubiłaś na swojej drodze?

DEB: Wiesz, ja chyba za dużo oczekiwałam od ludzi, a prawie w ogóle od siebie. Wiadomo, że zawodziłam się przy tym za każdym razem, jak i zawodziłam Ludzi wokół mnie. Miałam swoje słabości, którym ulegałam. Uciekałam do babci i prosiłam, żeby się o mnie modliła, jak miałam swoje, jak na tamtą chwilę, ogromne dylematy nastolatki. Wszystko zaczęło się we mnie komplikować, kiedy moja babcia zmarła. Płakałam godzinami nad jej grobem do takiego stopnia, że nad nim zasypiałam ze zmęczenia, a potem znowu budząc się, płakałam. Borykałam się długo i nie wiedziałam jak sobie z tym poradzić. Uciekłam więc w coś, czego nie znałam, a chciałam bardzo poznać – używki.

Fot. Facebook Debora Siwak

Tłumiłam w sobie ból i zamiast dać sobie pomóc, spróbowałam rzeczy, które mnie ciekawiły — byle się wyciszyć i uciec przed sobą. To mnie niestety pociągnęło w dół, przeczołgało przez dziesięć lat błądzenia i zatracania wszystkiego, co tak naprawdę było dla mnie ważne. Złamałam przy tym prawie wszystkie moralne zasady. Żyłam, udając, że wszystko jest ok. Dopiero teraz rozumiem ludzi, którzy mnie przed tym wszystkim ostrzegali. Szkoda, że tak mało się uczymy na cudzych błędach. Naiwnie myślimy, że jesteśmy inni i w naszym przypadku będzie inaczej. Gdybym tylko mogła cofnąć czas, to bym to zrobiła, bo śmiało mogę stwierdzić, że straciłam dziesięć lat ze swojego życia. Do dziś, każdego dnia niosę jarzmo konsekwencji. To walka, którą jak podejrzewam, będę toczyć już całe życie. Przestrzegam ludzi, bo chce im powiedzieć, że zamiast się męczyć — można po prostu wybrać wolność. Świat oferuje o wiele więcej niż zniszczenie, wystarczy sięgnąć głębiej. Warto o siebie zawalczyć i zadać sobie pytanie, w co inwestujemy każdego dnia i dokąd to nas doprowadzi.

W momencie, kiedy będziemy oddawać ten wywiad do publikacji polskim środowiskiem hiphopowym wstrząsnęła kolejna tragedia - nie żyje raper Raca. Wcześniej życie odebrał sobie Tomasz Chada. Teraz, po śmierci Racy, Bambo The Smuggler napisał na swoim profilu FB „Zdjęcia na Instagramie wyglądają ładnie. Wszystko jest w jak najlepszym porządku, wszyscy są piękni, młodzi, bogaci. Prawda jest zupełnie inna – samotni, szukający wrażeń w twardych narkotykach i przygodnym seksie przedstawiciele naszego arcypięknego kraju tworzą etos człowieka Zorro — to znaczy człowieka, który pod maską ukrywa swoje najgorsze demony. Mam myśli samobójcze, większość artystów ma. Czasem jest lepiej, czasem gorzej. Nie bójcie się otwarcie powiedzieć o tym, co was trapi i co wam leży na sercu. Zróbcie to, zanim będzie zbyt późno...”

Czytając tego posta przyszła mi natychmiast na myśl twoja piosenka Szumi Bal Czym są maski w tym utworze? Z kim rozliczasz się, wytykając: „zakładacie maski na pyski”?

DEB: W stu procentach zgadzam się z tym, co powiedział Bambo The Smuggler. Smutne jest to, że dobro jest odbierane jako słabość. Czasem nie chcemy być asertywni tylko dlatego, by się przypodobać lub coś udowodnić. Pozostaje pytanie: gdzie w tym wszystkim jesteśmy my? Sprzedajemy się za czyjeś opinie. Potrafimy dla kogoś zrobić tak wiele, a sami ze sobą żyjemy byle jak. Wszystko, co budujemy, to opinie w oczach innych. Nie kochamy się, nie spędzamy ze sobą czasu, nie robimy tego, co kochamy i nie otaczamy się właściwymi ludźmi, bo boimy się samotności. Często spychamy się na drugi plan, a przecież... jesteś, żyjesz, pragniesz, marzysz, myślisz! Jak mówi Quczaj: "ukochoj się" - to klucz do twojego i mojego prywatnego szczęścia. Szumi Bal to prywatne sytuacje kierowane bezpośrednio do takich ludzi, do których mówię: bądźmy szczerzy, prawda boli, prawda wymaga, ale i uwalnia. Wciąż się uczę kochać bliźnich. Widzę ten cały paraliż emocji dookoła. Ciężko jest iść pod prąd. W Łap prawdy track cytuję: „Patrzę ludziom w oczy — otępiałe, niezrozumiałe. Potrafisz w nie spojrzeć czy szukasz aprobaty? Świat jest zniszczony — nie ujrzysz pochwały” Powrót do punktu wyjścia, to jest to moje „ja”, które buduje osobiście z Panem Bogiem, pomimo opinii innych ludzi. Choć czasem i ja muszę przyjąć prawdę na klatę i dać sobie ją czasem powiedzieć. Najważniejsze to żyć w prawdzie przed samym sobą. Dość już masek. Miałam ich wystarczająco dużo w życiu.

Fot. Facebook DEB

Memoria” -  jeden z moich ulubionych kawałków na płycie,  to wspólny numer nagrany z czeskim raperem, który tworzy pod pseudonimem OneFrejm. Wspominasz, że od tego zaczęła się Twoja droga z rapem. Potem nagrałaś jeszcze duet z Arci Baroyan, ale oprócz tego dwa razy zdążyłaś być supportem TAU. Raz w grudniu i raz w styczniu, w Londynie przy okazji „Beats of Mercy vol. 1”. Jak Ci udało doprowadzić do tych nagrań i występów?

DEB: Support przed Tau?! Wow! Ktoś, kto mnie zna dłużej, wie, ile ten raper dla mnie znaczy i jak ważne było dla mnie móc przed nim zagrać. To niesamowite, bo gdy jeszcze żyłam w nałogu, jego przemiana z Medium na Tau strzeliła we mnie jak piorun. Każda wydana płyta od Restauratora po Egzegezę — coś niesamowitego! Wielki szacunek, bo to mentor jakich mało w dzisiejszym świecie, szanuję całym sercem.

Fot. Facebook Debora Siwak

Pierwszy support wygrałam w konkursie. Szczerze mówiąc na odczepnego, wzięłam udział z pewną świadomością, że i tak nie mam szans (śmiech). Nie mogłam uwierzyć, kiedy dostałam wiadomość od jego DJ-a. Bilet na samolot kupowałam z dnia na dzień. Następny support zagrałam już w Londynie i zaproponował mi go sam Tau. Zgłosiłam się do organizatorów w tej sprawie zaraz po suporcie w Warszawie i się udało. Niesamowite przeżycie! Nie ukrywam, że mam cichą nadzieję co do wytwórni Bozon Records. Jeśli chodzi o pozostałe "featy", to co mogę powiedzieć? Arci - „megaotwarty” człowiek — polecam muzycznie! Dobre serduszko, zawsze mogę liczyć na jego wsparcie. Zgadaliśmy się, żeby razem coś nagrać. Ja miałam już zarys i poszło jak "z płatka". A czeskiego rapera OneFrejm — Pacia miałam tuż za ścianą, bo wynajmowaliśmy obok siebie pokoje. To był totalny spontan! Pozdrawiam Pacio!

Twoja muzyka "kręci się" wokół jednoznacznego przekazu. Można ją nazwać rapem chrześcijańskim, choć nie wszyscy lubią to określenie. Jak Ty określasz to, co robisz?

DEB: Cytuje rapera Anatoma: „Nie tworzę muzyki chrześcijańskiej. Jestem chrześcijaninem, który tworzy muzykę". Podpisuję się pod tym - "jakie życie taki rap”.

Mówisz: „płyta powstawała wraz z moim wstawaniem z kolan”, wspominasz, ile zawdzięczasz swojej mamie, która wsparła cię modlitwami. Płytą oddajesz trochę to, co dostałaś od innych, czyli wiarę, że podniesiesz się z kolan?

                   

    

DEB: Wiesz, to piękne, kiedy najbliżsi w ciebie wierzą. Taką osobą zawsze była moja mama. Ona się nie poddawała. Pamiętam, był okres, kiedy „poleciałam” strasznie i zaczęłam brać dożylnie. Odcięłam się zupełnie i nie miałam z nią kontaktu, pomimo jej zabiegów. Ona miewała sny, jak leżę i umieram, ale „wymodliła” mnie. Gdyby nie jej modlitwy i innych, to podejrzewam, że by mnie tutaj nie było. Modlitwa ma moc. Dzisiaj to ja chcę być wsparciem dla każdego, kto być może nie ma takiego szczęścia jak ja, gdzie „człowiek człowiekowi człowiekiem” jak pisał Borszewic. Patrzę z perspektywy życia, bo dopóki żyjesz — nigdy nie trać nadziei. Śmieję się czasem, że moje własne piosenki dodają mi otuchy w gorszych dniach, lubię do nich wracać. Chciałabym, żeby Ludzie, odsłuchując tej płyty, znaleźli żywe świadectwo kogoś, kto zaufał Bogu i się nie zawiódł. Nasz progres wymaga wysiłku, a nie życia wydarzeniami. Wszystkiego dobrego życzę.

Dzięki za wywiad. Wszystkiego dobrego.

Fot. Facebook Debora Siwak

MuzykTomaniA dziękuje Deborze Siwak oraz Mirkowi Kraszewskiemu za udostępnienie zdjęć na potrzeby niniejszego wywiadu. 

Rozmawiała Anna Piątkowska

(c) Anna i Tomasz Piątkowscy

TAU: "Wybrałem drogę robienia muzyki rap ze słowem, które może pomóc człowiekowi" [Wywiad]

Piotr Kowalczyk (TAU) to postać bardzo dobrze znana na rynku hip-hop w Polsce. Jeszcze jako Medium w latach 2010-2013 z sukcesami współpracował z wytwórnią Asfalt Records nagrywając z takimi raperami jak O.S.T.R, Bisz czy Te-Tris. W 2013 roku z momentem odejścia z Asfalt Records Kowalczyk opublikował ponad czterdziestominutowy wywiad, w którym opowiedział o swoim nawróceniu. Pod koniec tego samego roku przyjął nowy pseudonim - TAU.
Pomimo tych zmian, raper w niczym nie stracił z kunsztu posługiwania się słowem, do jakiego przyzwyczaił nas jako Medium. Tuż po rozstaniu z jedną z najbardziej prężnych wytwórni muzycznych, Kowalczyk założył własną - Bozon Records, pod której szyldem wydaje płyty z muzyką określaną przez niektórych jako „rap chrześcijański". Jego album „ON” w 2017 roku dotarł do pierwszego miejsca listy sprzedaży OLiS stając się jednocześnie pierwszym z gatunku rapu chrześcijańskiego, któremu udało się tego dokonać w Polsce.
My rozmawialiśmy z Tau przy okazji jego koncertu w londyńskiej Scali, gdzie wystąpił w ramach „Beats of Mercy vol.1”.  

Fot. Mirek Kraszewski

Anna Piątkowska: Twoje nawrócenie to był proces, czy nastąpiło gwałtownie, pod wpływem chwili? 

TAU: Samo nawrócenie oznacza odwrócenie się od czynów ciemności czyli próba wydostania się z rzeczywistości grzechu. Na co dzień żyłem z brakiem świadomości tego, że żyję życiem grzesznym. Fascynował mnie świat nadprzyrodzony, który jest przepełniony grzechem. Nie uznawałem samego grzechu jako pewnej rzeczywistości, dla mnie on był tylko słowem i terminem chrześcijańskim. Chrześcijaństwem również gardziłem i nienawidziłem jako struktury czy systemu. Myślałem, że jest to system filozoficzny - miałem po prostu zakłamane pojęcie na temat katolicyzmu. Nawrócenie, jako metanoja, czyli zmiana myślenia, u mnie następowała w długim procesie. Natomiast ten nagły zwrot akcji, kiedy postanowiłem, że muszę coś zrobić ze swoim życiem wydarzył się w takim momencie, kiedy bardzo nisko upadłem moralnie.

Dzięki temu, że miałem depozyt wiary w postaci chrztu i bierzmowania, ale również nauk Bożych - to mnie uratowało - ta ukryta iskra, w moim wnętrzu, która wskazała mi drogę powrotu do normalności. Byłem bardzo pogubionym człowiekiem, bo miałem pseudonim Medium, co już mówi samo za siebie. Próbowałem wywoływać duchy, fascynowało mnie wychodzenie z własnego ciała, świadome śnienie, kontrola świadomości, podświadomości, systemy karmiczne, obce cywilizacje, satanizm, okultyzm, spirytyzm, magia, czary, przekleństwa, wróżbiarstwo… Mógłbym tutaj jeszcze długo wymieniać. Ja nie mówię tego, w celu promocji tych “zabiegów”, ale żeby nakreślić jak wiele jest zagrożeń, które mogą zniewolić współczesnego człowieka. Mój powrót do Kościoła był spowodowany właśnie moim niskim upadkiem moralnym. On mi pokazał dopiero, co tak naprawdę dzieje się w moim życiu, bo używki, nieczystość seksualna czy inna, to był tylko wierzchołek góry lodowej, a cała najgorsza cześć została ujawniona poprzez praktykę duchową czyli to, że byłem bardzo głęboko zniewolony demonicznie, można powiedzieć: opętany. Stąd moje radykalne podejście do wiary, do chrześcijaństwa, do tego, że głoszę Chrystusa. Mam w tym swoją tożsamość, jestem w tym bardzo wolny.

Anna Piątkowska:Po tym wszystkim zmieniłeś także swój pseudonim artystyczny? 

TAU: To było konieczne. Słowo Boże mówi, że jeśli nie narodzimy się na nowo za życia, to nie wejdziemy do Królestwa Niebieskiego. Przekładając to na nasze rozumienie, chodzi o to, że po śmierci nie zostaniemy zbawieni, jeśli nie narodzimy się na nowo za życia. Narodzenie się na nowo jest właśnie tą metanoją - zmianą myślenia. To, co było dla mnie przekleństwem w życiu, muszę zacząć rozumieć jako błogosławieństwo.

Muszę wszystkie moje nawyki, moje postawy, moje myśli, moje przyzwyczajenia – po prostu przemienić. Stąd również chciałem tak radykalnie “przemienić” swoje pseudonim – z Medium na Tau. Medium to osoba wywołująca duchy, a Tau to krzyż, symbol zbawionych, ostatnia litera alfabetu hebrajskiego, przedostatnia greckiego; święty Franciszek posługiwał się symbolem TAU. W Biblii jest zapisany jako TAV. W “Apokalipsie” św. Jana aniołowie nakreślają ten znak na czołach ludzi, którzy w dniach ostatecznych mają być ocaleni. Przez zmianę mojego pseudonimu otworzyłem nowy rozdział w swoim życiu. Zmiana pseudonimu to był manifest tego, że zaczynam wszystko na nowo. Od tego wszystko się zaczęło.

Anna Piątkowska: Niedawno, po czterech latach braku aktywności umieściłeś na profilu facebook’owym Medium kilka informacji o swojej najnowszej płycie. Jak to rozumieć, bo niektóre portale internetowe już obwieszczają powrót Medium? 

TAU: Tuż po nawróceniu– to jest takie szumnie słowo, ale to było w czasie mojego zmagania się ze sobą, kiedy to na początku jest euforia i człowiek podchodzi do wszystkiego bardzo emocjonalnie i wszystko jest nowe. Nie znałem terminologii, bo przecież nigdy nie żyłem świadomie w Kościele katolickim - to był dla mnie tylko jakiś obrządek i nie żyłem we wspólnocie, nie rozumiałem, że w tym jest głębia, nauczanie, skarbiec wiedzy czy depozyt, tak jak wcześniej wspomniałem. Po tamtym czasie stworzyłem projekt, który zatytułowałem Egzegeza. Egzegeza to jest nauka badająca święte pisma. Wtedy fascynowała mnie symbolika słowa i znaczenia tych słów. Więc wybrałem projekt Egzegeza jako projekt przejściowy między zmianą pseudonimów. Jako artysta bardzo mocno identyfikuję się z moją sztuką - ona jest odzwierciedleniem mojego życia oraz esencją tego, co przeżywam.

Anna Piątkowska: Album Egzegeza “Księga słów” powstał w bardzo krótkim czasie...

TAU: Napisałem go w dwie noce. Wymyśliłem do tej płyty teledysk piętnastominutowy, koncepcje płyty, tytuły, nazwy utworów. Mój artyzm najbardziej objawia się w przestrzeni słowa. W takim sensie, że ja uwielbiam wymyślać spójne koncepcje, które mają wiele znaczeń. Wiadomo, że dla niektórych muzyka rap może nie być formą sztuki, ale jeśli zaczynamy ją zgłębiać, to okazuje się, że jest sztuką. Najlepiej czuję się w przestrzeni pisanego słowa. W ramach ciekawostki powiem, że niedawno zrobiono badanie… 

Anna Piątkowska: Właśnie uprzedzasz moje kolejne pytanie (śmiech). 

TAU: Byłem zdumiony, a z drugiej strony szczęśliwy.

Anna Piątkowska: Znalazłeś się na czele rankingu polskich raperów, którzy posługują się największą ilością unikatowych słów. Ranking powstał na podstawie badania Mateusza Sawki. Okazuje się, że przegrywasz w tym zestawieniu jedynie, i to już poza swoją konkurencją, z Adamem Mickiewiczem. 

TAU: Po drodze, żeby nabrać pokory włączyłem sobie “Pana Tadeusza”. Zdumiewający jest tam język jakim posługuje się Adam Mickiewicz. 

Anna Piątkowska: Skąd u Ciebie ten talent do posługiwania się słowem? 

TAU: Pochodzę z rodziny intelektualistów i erudytów. Moi dziadkowie byli profesorami języka polskiego, rektorami, lekarzami, nauczycielami, działaczami. To byli niezwykli ludzie, którzy mieli wkład w rozwój kultury lokalnej i w pewnym sensie również ojczystej, jako całości. Jako dziecko przychodziłem na dyktando czy wypracowanie do mojej babci. Babcia mi opowiadała o literaturze, dbała o higienę mojego języka – w ten sposób rozkochała mnie w słowie pisanym i mówionym. Niestety, nie rozkochałem się nigdy w czytanym słowie. Nie mam wyrobionego w sobie nawyku, że chwytam książkę i czytam. 

Anna Piątkowska: Talent do słowa masz w takim razie wrodzony? 

TAU: Po prostu każdy z nas ma jakiś talent. Dzisiaj jedno z czytań podczas Mszy mówi o tym, że Kościół to jest jedno ciało, a każdy z nas jest innym członkiem tego ciała. Jedni mają dar uzdrawiania, drudzy prorokowania, jeszcze inni jakiś inny dar. Ja nie mam ogromnej wiedzy, takiej światowej, bo byłem “leserem” w szkole i przechodziłem z klasy do klasy, bo ściągnąłem. To wynikało z dysfunkcji rodzinnej - jestem Dorosłym Dzieckiem Alkoholika. Mieliśmy bardzo smutne dzieciństwo pod wieloma względami. Oczywiście to nie była nasza wina - po prostu wychowaliśmy się w środowisku biedy moralnej i materialnej. W tym wszystkim znalazłem jakąś tratwę i tą tratwą była pasja do teatru, filmu, i muzyki.

Należałem do grupy teatralnej, pisałem wiersze, grałem w reprezentacji mojego miasta w koszykówkę, piłkę nożną, recytowałem wiersze, komponowałem muzykę. Fascynowało mnie wiele rzeczy i to mnie utrzymało przy życiu, bo jak wracałem do domu, to zastawał mnie opłakanym widok: biedy, agresji, braku zrozumienia i miłości. Przez całe dzieciństwo nie słyszałem słów “kocham cię”, nie miałem kontaktu psychofizycznego z rodzicami. To są aspekty, które na starcie “wyrywają człowiekowi serce”. Tacy ludzie chodzą po ulicach. My patrząc na takich ludzi powinniśmy patrzeć przez ten pryzmat “wyrwanego serca”. Jego postawa, którą, mówiąc technicznym terminem, emituje, a którą zauważamy, jest wynikiem dysfunkcji wewnętrznej. Płytkim jest patrzenie na człowieka jedynie przez pryzmat jego zachowania czy gustu. To pokazuje tak naprawdę naszą własną płyciznę. 

Anna Piątkowska: W którym momencie zauważyłeś, że poprzez muzykę wpływasz na innych? 

TAU: Z racji moich zdolności władania słowem, mam również zdolność manipulowania ludźmi. Oczywiście manipulacje rozróżniamy na dobrą i złą. Dobra manipulacja jest prewencyjnym wariantem zachowania. Kiedy nie ma już możliwości dyplomatycznego załatwiania sprawy, wówczas używamy języka manipulacji pozytywnej, by na przykład wyciągnąć dziecko z kłopotów. Ja wówczas, jako Medium, wykorzystałem swój dar do manipulowania ludźmi, by mnie kochali jako artystę. Sekwencja zdań, które układamy może w sposób realny i fizyczny formatować ludzki umysł.

Fot . Mirek Kraszewski 

Szczególnie taki, który nie zwraca uwagi na słowo, bo uważa, że słowo jest tylko słowem. Podczas gdy słowo ma moc i dobrze to wiemy. Szczególnie Boże Słowo. Zatem, kiedy się nawróciłem pytałem się Boga w jaki sposób mogę dotrzeć do ludzkiego serca, aby przekazać kluczowe dla naszego życia prawdy – prawdy Ewangelii. Wszystko finalnie tak naprawdę sprowadza się do tego, że człowiek powinien pójść się wypowiadać, pomodlić, czytać Słowo Boże, pokutować i zgłębiać naukę Kościoła Katolickiego. Zadanie polegało na tym, aby ułożyć utwór, który to wszystko będzie zawierał, bo dla ludzi, poprzez propagandę medialną, te elementy, które wymieniłem stały się trywialnym reliktem przeszłości, podczas gdy w rzeczywistości są one narzędziami, które prowadzą nas do zbawienia. Pytałem się więc Boga, co mam zrobić. To była metoda prób, błędów i setek podejść, aż w końcu znalazłem dzięki łasce sposób, by mówić prostym językiem. Dostrzegłem też, że należy nazywać rzeczy po imieniu.

Fot. Mirek Kraszewski

Anna Piątkowska: Tak jak to zrobiłeś wypowiadając się w słynnym video, które wykorzystała TVP pod tytułem „Ratujmy dziki”? 

TAU: Tak jak między innymi w akcji „Ratujmy dziki”. Należy nazywać rzeczy po imieniu. Pytałem Boga, czy mogę pokolorować to jakaś emocją. Emocje są produkowane w mózgu. Człowiek przeżywa średnio siedemdziesiąt cztery emocje dziennie, nauka rozpoznaje ich około trzystu czterdziestu, a więc miałem całą paletę emocji, które mogłem dobrać, by pokolorować ten przekaz i wybrałem właśnie takie. Podobnie jest z pisaniem tekstów – koloruję emocją, przyprawiam akcentem i mieszam kompozycją.

Anna Piątkowska: Odpowiadasz też za wszystko inne, bo z tego, co wiadomo jesteś perfekcjonistą, jeśli chodzi o swoje projekty muzyczne. 

TAU: Czuwam nad wszystkim: montuję teledyski, komponuję muzykę, piszę teksty, nagrywam, realizuję, miksuję. Każdy z tych elementów procesu produkcji jest ważną składową całego dzieła. Nie można zaniedbać choćby jednego z nich. W dziele ewangelizacyjnym, bo w takim pogańskim, zwykłym i światowym śpiewaniu, to “róbta co chceta”.

Fot. Mirek Kraszewski

Anna Piątkowska: W twoich wywiadach jednak nie zawsze wprost mówisz o swojej muzyce jako dziele ewangelizacyjnym. Czy wynika to z obawy przed zaszufladkowaniem cię jako rapera chrześcijańskiego? 

TAU: Nie mam żadnych obaw! Ja się boję tylko diabła. Nazywam rzeczy po imieniu. Był także czas, kiedy mówiłem, że “nie jestem chrześcijańskim raperem- jestem chrześcijaninem, który robi rap”. Ale to jest bzdura. Wszystko, co jest w mojej przestrzeni, jest chrześcijańskie, bo ja to “namaszczam” swoją obecnością, a dotykając tego sprawiam, że to jest chrześcijańskie. Jeśli poświęcę swój samochód, to staje się on chrześcijański.

Jeśli mój dom jest ubrany w wizerunki religijne – wówczas w pewnym wymiarze staje się domem chrześcijańskim. Oczywiście trzeba tutaj uważać, bo łatwo można wejść w myślenie magiczne, dlatego tu pomaga mi nauka katolicka. Natomiast, czy mój rap jest chrześcijański? Jest! Jeśli nie nazwę swojego rapu chrześcijańskim to tak, jakbym nie miał twarzy. To jest twarz tego projektu. Czyli jaki jest twój rap? Ja mam się domyślać, jaki jest mój rap? Ewangelii nie można się domyślać! W Ewangelii można się domyślać poprzez przypowieści, ale samej jako takiej - nie. Tam jest dopiero moc i petarda. Moje teksty to jest nicość w porównaniu do jednego słowa, które wymawia Bóg na kartach Ewangelii. Tam za słowem kryje się żywa i realna moc Boga. To jest niesamowite i fascynujące. 

Anna Piątkowska: Twoją najnowszą płytę zatytułowałeś “Księga pszczół”. Skąd pomysł na taką koncepcję i zainteresowanie tematyką pszczół? Ciekawe są również tytuły utworów, bo każdy z nich to nazwa jakiejś ulicy. 

TAU: Jako twórca przemieszczam się pomiędzy formami. Miałem czas fascynacji pszczołami. Pszczoła jako najbardziej pracowite stworzenie na planecie, musi przelecieć trzydzieści tysięcy kilometrów, aby zebrać jeden kilogram miodu. Czyli musi oblecieć kulę ziemską dookoła, dla tego kilograma miodu. Pszczoły żyją w grupach – rojach, bronią swego ula, zbierają nektar, z którego korzystają inni. Główną postacią w ulu jest królowa, która jest pewnym fenomenem, bo jako jedyna ma zdolność rozmnażania się i produkcji feromonu, którym naznacza pszczoły, dzięki któremu pszczoły mogą się rozpoznawać w społeczności i bronić, gdy dochodzi do napadu szerszeni lub os. Królowa jest chroniona przez pszczoły, bo w okresie rozrodczym produkuje od dwóch do pięciu tysięcy jajek i naznacza przy tym je wszystkie swoim feromonem. Wiemy, kto jest tą “Królową” w chrześcijaństwie. 

Anna Piątkowska: Moje skojarzenie z tym pomysłem było nieco inne. Szukałam źródeł twojej inspiracji w Starym Testamencie. Jest taki fragment w Księdze Sędziów o tym, że Samson odnajduje miód w padlinie lwa, gdzie zagnieździł się rój pszczół i się tym miodem posila. Nie wiem skąd mi to akurat przyszło do głowy, może ze względu na ciekawy projekt pudełka w limitowanej wersji płyty. 

TAU: Kształt pudełka to pojedyncza komórka plastra miodu. Jeśli chodzi o ulice, to zastanawiałem się w jaki sposób mogę poprowadzić odbiorcę w przestrzeń, w której on sięgnie do walorów i zdolności kreatywnych w swoim umyśle. Żyjemy obecnie w dobie odtwarzania. Ludzie chcąc się czegoś dziś dowiedzieć sięgają po smartfon. W związku z tym przestali być oryginalni i kreatywni przez to, że mają informacje na wyciągnięcie ręki. Ja kiedyś robiłem gry planszowe, kolekcjonowałem kapsle – robiłem takie rzeczy, które bardzo rozwijały moją wyobraźnię i kreatywność. Dlatego mój syn na przykład, nie ma telefonu i nie będzie go miał dopóki nie będzie odpowiedzialny. Dzięki temu gra na fortepianie, gra w klubach w koszykówkę, jeździ na nartach, żegluje, jeździ na hulajnodze, rysuje, śpiewa, tańczy. Jest uśmiechniętym i energicznym chłopcem, pełnym werwy i życia. Modlimy się razem, rozmawiamy o seksie, pszczołach, wszechświecie i on to rozumie. Jeśli chce sobie zagrać, to gra półtorej godziny w ciągu tygodnia na Play Station w FIFE albo NBA i tyle. On nie potrzebuje więcej.

Fot. Mirek Kraszewski

Wracając do pszczół. Muzyka rap jest muzyką blokowisk, muzyką ulic. Ja jestem kojarzony ze środowiskiem proletariatu. Nie bez kozery noszę łysą głowę. Chcę się identyfikować z nimi, chce się czuć jednym z nich, bo jestem jednym z nich. Kiedy ktoś słyszy "ulica”, to kojarzy mu się z czymś szarym, mokrym, gdzie coś po niej jeździ lub chodzi. Ulica w skrócie to “ul”. Jedni przejdą, przemkną po tej ulicy, a inni sięgną ręką do tego “ula” po nektar. Ten drugi typ odbiorcy zyska, a ten pierwszy nie. Stąd „ul”, który nawiązuje do ulicy. Mamy więc tutaj do czynienia z dwoma typami postrzegania rzeczywistości: płytkim i głębokim. 

„Pszczoła” jest symbolem Ducha Świętego, a “księga” mówi o tym, że każdy z nas jest jak księga i może dać się przeczytać lub nie. Cała oprawa graficzna i historia związana z pudełkiem, to aspekt czysto estetyczny i artystyczny, który mnie fascynuje. Przepraszam, że to powiem, ale nie widziałem piękniej wydanej płyty już bardzo dawno (śmiech). To jest limitowana edycja, ponieważ zawiera dużo dodatków, które były bardzo kosztowne. Nie wiadomo czy wyjdziemy na zero po produkcji tej płyty, chociaż cena jest dość spora, bo koszt produkcji był bardzo duży. Ufam Bogu, że wyjdziemy na zero. W środku są puzzle, jest też pewien system pomocniczy dla odbiorcy i kilka takich narzędzi, które człowiek może wykorzystać, żeby wzrastać. 

Anna Piątkowska: Jako artystę, który nie boi się mówić prawdy, dotyka cię też problem "hejtu". Zwłaszcza, że otwarcie deklarujesz się jako chrześcijanin. W jaki sposób udaje ci się walczyć z tym zjawiskiem? 

TAU: Jest taki fragment z Ewangelii, kiedy Apostołowie po biczowaniu się cieszą z tego, że mogli “trochę wycierpieć za Chrystusa”. Ja się z tych negatywnych reakcji cieszę, bo jeśli tego wszystkiego nie byłoby, to oznaczałoby to, że idę złą drogą, bo diabeł się nie wścieka. Jeśli się wścieka, to jest świetnie.

Dopóki się wścieka, czuję się bezpiecznie, że nie głoszę herezji. Bardzo dużo negatywnych komentarzy jest czyszczonych na naszych profilach, a jest ich zdecydowanie więcej niż widać. Robimy tak, dlatego żeby nie gorszyć ludzi. To są zazwyczaj wulgaryzmy i sformułowania, których nie przystoi cytować, czy patrzeć na nie. Człowiek nie powinien patrzeć na zło. “Nie dotykajcie się zła” “Niech nawet mowy nie będzie o złu”. Ja mam unikać zła, a nie go analizować. Ja mam analizować dobro, bo jest powiedziane “zło dobrem zwyciężaj”. 

Anna Piątkowska: Ten sam ranking, o którym wspomnieliśmy wcześniej, pokazał na przykładzie USA, że raperzy w ostatnich latach przestali używać unikalnych słów w swoich tekstach, ponieważ hip hop skomercjalizował się na tyle, że chcąc pozostać na rynku muzycznym raperzy muszą iść w powtarzalność słów zamiast różnorodność. Czy zaobserwowałeś podobne zjawisko na rynku polskim? 

TAU: Myślę, że jest dużo znaków na ziemi i niebie mówiących o tym, że powinniśmy szykować swoje dusze. Jeśli w przestrzeni słowa ludzie przestali dostrzegać wartość, to nie ma drogi wyjścia. Słowo stworzyło świat i jeśli jad został wypuszczony w przestrzeń słowa, to jest to jakiś przepotężny znak czegoś, co się zbliża. Wiemy, że Boże Słowo przenika dogłębnie i jest jak miecz obosieczny, potrafi przerwać każde więzy ciemności związane poprzez moc słowa nieczystego.

My musimy implikować Słowo Boże w przestrzeń publiczną. Wiąże się to między innymi z tym, żeby nazywać rzeczy po imieniu. Musimy mówić wprost: Chrystus, Ewangelia, spowiedź, grzech, piekło, potępienie, diabeł… To wszystko trzeba wpuszczać jak odtrutkę do przestrzeni publicznej. Jeśli nie będziemy tego robić, to ta trucizna będzie mutować, przybierać na sile i zmieniać kierunki. To będzie armagedon. Ludzie sami zniszczą się słowem.

Anna Piątkowska: Mówisz “Słowo Boże”, ale przecież hip-hop jest takim gatunkiem, który mówi wprost o rzeczywistości. 

TAU: Coś uporządkujmy najpierw. Hip-hop to subkultura, która składa się z kilku elementów: muzyka rap, b-boying czyli taniec breakdance, DJing czyli sztuka poruszania się na płytach winylowych i gramofonach oraz graffiti. To są cztery elementy, które składają się na subkulturę hip-hop. Czyli gdy mówimy o muzyce – mówimy rap - tak dla uporządkowania. Ja byłem hip-hopowcem – hip-hop był dla mnie religią. Ja byłem gotów zabić za hip-hop. Tak jak kiedyś punki, skinheadzi czy dzieci-kwiaty- tak samo był hip-hop. Wszelkie subkultury czyli świat we wszechświecie - byle się odróżnić. Hip-hopu nie ma – hip-hop umarł!

Żyje tylko w głowach i sercach niewielu ludzi. Dziś rap został wykorzystany do tego, żeby zarabiać pieniądze. Nie ma już tańca breakdance w tym wszystkim graffiti czy DJingu. Nie mówi się już o jedności, strukturach i społeczeństwie, rapie czy zasadach. Jak było w rapie – „each one teach one” – przekazuję wiedzę i motywuję brata. Nie ma! Został już tylko rap, który mówi o niczym. Ja jestem ponad tym wszystkim, ponieważ po co mam się poruszać w czymś, co jest martwe. Ja wybrałem drogę robienia muzyki rap ze słowem, które może pomóc człowiekowi. Nie tylko na poziomie moralnym, ale też głębszym- duchowym, bo może go prowadzić do Boga Wszechmogącego, który stworzył wszechświat, prawo grawitacji, zwierzęta, ludzi, słowo czy dźwięk, który teraz dociera do naszych uszu. On to wszystko stworzył i powołuje ludzi, którzy pokazują jak dojść do tego Boga. To jest moja definicja tego, co robię.

Fot . Mirek Kraszewski

Anna Piątkowska: Dziękuję  za rozmowę. Czego ci na koniec życzyć? 

TAU: Radości - radość jest błogosławieństwem. Pogody ducha, momentu oddechu i odpoczynku - to jest to, czego mi brakuje. Zaraz ruszam w trasę. Będzie trzydzieści koncertów: Polska, Irlandia, Szkocja, Stany Zjednoczone potem festiwale, robię fundację, markę odzieżową, a przecież przede wszystkim jestem ojcem i mężem, pracodawcą, tworzę teksty, robię muzykę i prowadzę studio.

Fot. Mirek Kraszewski

MuzykTomaniA składa podziękowanie Mirkowi Kraszewskiemu za
przekazanie zdjęć na potrzeby wywiadu.



***

(c) Anna i Tomasz Piątkowscy
Współpraca  redakcyjna Izabela Sanocka